گفتم: بچه ها برای اینکه موفق شوید باید عاشق شغلتان باشید.
یکی گفت: استاد، این حرفتان با چیزی که جلسه قبل گفتید تناقض دارد!
گفتم: با کدام حرفم؟
گفت: شما جلسه قبل گفتید نباید زندگیتان را فدای شغلتان کنید و یکی از کارهای مهم شما باید این باشد که بین زندگی و شغلتان تعادل ایجاد کنید، اما حالا میگویید باید فدا کنیم!
درست می گفت. باید اول تعریف درستی از عشق را ارائه می دادم و بعد این جمله را می گفتم.
متاسفانه تعریف عموم مردم از عشق یعنی فدا شدن، اسیر شدن، در راه عشق مردن، همه چیز را فدای معشوق کردن؛ اما این تعاریف مال قصه ها و شعرها و ترانه ها و فیلم های عاشقانه است.
یک مثال میزنم.
علی (ع) عاشق خدا بود، آنقدر که در وقت مناجات از خود بیخود میشد.
طبق تعریف عام، علی (ع) باید همه چیز را رها می کرد و مثل مجنون یا دیگر عاشق های قصه ها یا سر به بیابان می گذاشت و یا به کنجی می رفت و به راز و نیاز با معشوق می پرداخت. اما تاریخ چیز دیگری می گوید.
علی (ع) زندگی می کرد. کار می کرد. عاشق شد. خانواده تشکیل داد. حاکم شد و حتی جنگید.
آیا عاشق خدا نبود؟
چرا بود و تمام اینها را زیر سایه عشق اصلی خود یعنی خدا انجام میداد.
نمی دانم به چه یا به که معتقدی. شاید هم فقط به خودت ایمان داری. اما با هر اعتقاد و ایمانی مطمئنم که موفقیت را دوست داری و بدان که یکی از اصول موفقیت این است که به شغلی که در آن مشغولی عشق بورزی، آن را مقدس بدانی و روی آن تعصب (از نوع عقلانی) داشته باشی.
شغل تو در حقیقت ابزاریست که توسط آن می توانی به آرزوهایت جامه عمل بپوشانی. شغل تو، دوست توست و باید از با او بودن لذت ببری.
شغل تو، آبروی توست. پس آن را بی آبرو نکن و سعی کن با بهترین عملکرد آن را ارتقا دهی.
هر صبح با شوق یک روز کاری جدید پر از انرژی باش و خوش لباس و خوش بو شروع کن.
مثل عاشق ها که جز حسن معشوق چیز دیگری نمی بینند و عیب های معشوق را ناچیز می دانند، به محاسن شغلت فکر کن و سختی ها را به عشق موفقیت هایت نادیده بگیرو اگر به همه اینها که گفتم عمل کردی، بعد از پایان ساعت کاری، می توانی همچنان شاد و پر انرژی سراغ خانواده ات بروی و خواهی دید که می شود به راحتی بین شغلت و زندگیت تعادل برقرار کنی.
